نعمت رفیعی یکی دیگر از عکاسخانه های فعال در دهه ی ۱۳۳۰، که فعالیتش در سینما تا دهه ی ۱۳۴۰ شمسی ادامه داشت، عکاسخانه البرز می باشد و امیر ارسلان نامدار(شاپور یاسمی ۱۳۳۴)، اولین فیلمی است که توسط این عکاسی به ثبت رسیده است. این عکاسی که در چهار راه عزیزخان پلاک ۱۸۷ قرار داشت…
برادران نسیمیان فرج الله و شعبان نسیمیان برادران عکاسی هستند که هم دوره با اصغر بیچاره به عکاسی فیلم می پرداختند. این دو برادر که به صورت انحصاری عکاسان استودیو عصر طلایی بودند نه به میزان بیچاره و ترپانچیان، اما آن ها نیز عکس های بسیار زیادی را از فیلم هایی مثل: مشهدی عباد( صمد صباحی ۱۳۳۲)، دختر چوپان(معزدیوان فکری ۱۳۳۲)، میلیونر(امین امینی ۱۳۳۳) گرفته اند. شعبان که نسبت به دیگر برادر خود عکاس فعال تری بود تا سال ۱۳۴۴ در این عرصه فعالیت داشت. او …
یکی از عکس های اصغربیچاره به خاطر انتخاب زاویه ای غیر متعارف که در آن زمان حتی برای هنرپیشگان نیز عجیب بود دردسر ساز شد. او در یکی از فیلم هایی که هنرپیشه ای به نام نوش آفرین در حمام نقش آفرینی می کرده است از زاویه ی پایین و خلاف زاویه ی دوربین تصویر بردار عکسی را می گیرد که بعد از نشر آن موجبات مکدر شدن خاطر آن خواننده…ادامه دارد
اصغر بیچاره اصغر بیچاره در سال ۱۳۰۶ شمسی و در تهران به دنیا آمد و از ۱۳ سالگی به عنوان کارگرِ ساده در عکاسخانه ای به نام عکاس خانه هالیوود نزد عکاسی به نام اکبریان مشغول به کار شد و دو سال بعد با راهنمایی فخرالدین فخرالدینی آموزش عکاسی را تکمیل نمود. او پس از چند سال در خیابان لاله زار تهران مغازه‌ای باز نمود و نام آن را عکاسخانه شهرزاد انتخاب کرد و به خاطر روابط خوبی که او با هنرپیشگان داشت، این عکاسخانه تبدیل به پاتوق هنرمندان و نویسندگان معروف آن زمان شد.
ترپانچیان آتلیه عکاسی خود را در سال ۱۳۱۷ با نام فتو واهه در نزدیکی کوچه همایون واقع در خیابان نادری تاسیس نمود. وی که در سال ۱۲۹۱ در شهر ارزروم ترکیه متولد شده بود، پس از فجایع شدید ترکیه بر علیه ارامنه و در پی آن، کشته شدن پدرش، در سه سالگی به همراه مادرش به سوریه پناهنده و سپس به ایران آمدند. واهان که زندگانیِ پر از دردی را سپری نموده بود بر حسب یک اتفاق و آشنایی با محمد جعفر خادم(پدر همان علی خادم معروف) که آن زمان در میدان حسن آباد تهران آتلیه داشت، با عکاسی آشنا شد. او که استعدادی فراوان در امر چاپ و ظهور عکس داشت و به همین علت اسم و رسمی خوشنام نیز برای خود به ارمغان آورده بود، به خاطر آن که تابعیت لبنان را داشت هیچگاه نتوانست لابراتوار و عکاسخانه خود را به نام خود ثبت کند
رحیم انوشفر که عکاسی از فیلم های بسیاری به مانند زندانی امیر/دختر کٌرد(اسماعیل کوشان ۱۳۲۷)، واریته بهار(پرویز خطیبی ۱۳۲۸)، شرمسار(کوشان۱۳۲۹)، مستی عشق(کوشان ۱۳۳۰)، شکار خانگی( علی دریابیگی۱۳۳۰)، دزد عشق(کوشان ۱۳۳۱)، افسونگر(کوشان ۱۳۳۱)، دسیسه(علی کسمائی ۱۳۳۳)، مریم( مهدی بشارتیان ۱۳۳۲)، شاهین طوس( کریم فکور ۱۳۳۳)، عشق راهزن( سیامک یاسمی ۱۳۳۳)، ظالم بلا( سیامک یاسمی ۱۳۳۶) و چشمه آب حیات( سیامک یاسمی ۱۳۳۸) را در کارنامه ی هنری خود به همراه داشت در سال ۱۲۹۷ شمسی در تهران زاده شد و در سال ۱۳۶۹ در زادگاه خود به خاک سپرده شد. او که در آتلیه عکاسی خود واقع در اواسط خیابان لاله زار و در نبش کوچه ی سینما پارس فعالیت می کرد برای معرفی خود به شهروندان تهرانی زمینه فعالیت گالری خود را اینگونه می نوشت:
اگر شروع سال ۱۳۲۷ تا میانه ی سال ۱۳۴۸ خورشیدی را آغاز موجی نو در سینمای ایران بدانیم، به همین سبب عکاسیِ فیلم نیز در این دوره از حیث ذوق ورزی عکاسان به یک روال و مسیر مشخص برای پیشرفت در عکاسی می رسد. در این دوره ی حدوداً بیست ساله، سینمای ایران محدود به فعالیت عکاسانی قرار می گیرد که نامشان را می توان به شکل ذیل یادآوری نمود. عکاسانی که اغلب در بخش های مرکزی تهران از قبل آتلیه های خود را بر پا کرده بودند.
سهراب نعیمی استاد و آموزش دهنده عکاسی و هنرهای تجسمی در ارتباط با شاتر اینگونه بیان میدارد که در آموزش عکاسی نباید مفهوم واژه شاتر را با سرعت نور و ثبت در عکاسی اشتباه گرفت و هر کدام مسائل مربوط به خود را داراست. و به همینطور است که شاتر تنها عامل ثبت و فیریز سوژه در عکاسی نبوده و نیست. آموزش شاتربه عنوان یک واژه در عکاسی کار ساده ایست و مفهوم مشخصی دارد ولی مشکل بزرگ آموزش دهندگان آنجاست که شاتر را در قالب اندازه ی نور به صورت جداگانه آموزش میدهند و همین باعث ندانستن های بسیار در دانشجویان میشود. آموزش دهنده راهی جز ارتباط دهی دقیق بحث شاتر با دو عنصر دیگر نوررسانی درعکاسی را ندارد و هر سه عامل دیافراگم ایزو و شاتر باید باهم مورد آموزش و ارائه قرار گیرد.