سهراب نعمی، عکاس و مدرس عکاسی در دانشگاه تنها یکی از عکاسان مطرح ایرانی است که مردم او را به عنوان عکاس طبیعت و حیات وحش می شناسند. در فیلم کوتاه زیر بخشی از عکس او را در فروردین ماه سال ۱۳۹۷ می بینیم. خیابان زرافشان همه ساله در فصل بهار میزبان مردم تهرانی است زیرا بخش زیادی از این خیابان توسط گلهای رنگارنگ عطر افشانی می شود.
کتاب آموزش عکاسی۲۰۲۲ با نویسندگی سهراب نعیمی، مدرس علوم عکاسی در دانشگاه در اسفند ماه سال ۱۴۰۰ توسط نشر سفیر اردهال و به صورت تماماً رنگی به چاپ رسیده است. این کتاب ارزشمند در قطع وزیری به نشر رسیده و سر فصلهای متعددی را دارا می باشد. که از جمله می توان به:
۱٫تاریخ عکاسی
۲٫معرفی هفت عامل موثر در به وجود آمدن یک عکس خوب
۳٫طبقه بندی موضوعات عکاسی
۴٫امواج الکترومغناطیسی و کارکرد آن در عکاسی
۵٫گامهای نوری در عکاسی
۶٫مفاهیم فنی در عکاسی
۷٫ترکیب بندی
اشاره نمود. از مهمترین رخدادهای حاصل از خوانش این کتاب می توان به فصل سوم اشاره نمود که در آن برای نخستین بار کلیه ژانرهای عکاسی طبقه بندی و سازماندهی شده است. در این کتاب نفیس ۱۰۳ عنوان عکاسی به صورت منظم کلاسبندی شده است و با توجه به اینکه این مهم برای اولین بار در ایران محقق شده است لذا می توان بر اهمیت این کتاب نیز اشارات بیشتری داشت.
کتاب عکاسی۲۰۲۲، تنها کتاب آموزش عکاسی است که در فصل سوم و مشخصاً در قسمت فصل بندی و طبقه بندی ژانرهای عکاسی با مطرح نمودن ۱۰۳ ژانر عکاسی، به مانند یک دائره المعارف کلیه موضوعات و ابژه های عکاسی را تعریف نموده و حتی با ارائه عکس آن را از یکدیگر متمایز نموده است.
لینک خرید https://basalam.com/honar_radical_falsafeh/product/3502439?ref=eyxMn شاید در ابتدا عنوان این مقاله عجیب به نظر آید و این میزان تعجب خواننده بر اهمیت این مقاله اضافه می کند. واقعیت آن است که در عرصه عکاسی به هیچ عنوان کلمه یا واژه ای به اسم عکاسی پیشرفته یا مبتی یا فوق پیشرفته و… وجود ندارد. اما چرا بسیاری از آموزش دهندگان از این عناوین…
کاربرد این واژه ها در سرفصل بندی آموزش عکاسی نه تنها اشتباه است بلکه عدم سواد کافی در آموزش دهنده را می رساند. مضاف بر این، ساده یا مبتدی نگاشتن هر هنر یا علمی می تواند خساراتی را در جامعه به بار آورد که از جمله آن ویرانگری در پایه و اساس آن آموزش می باشد. همچنین است که استفاده از کلمات ناآگاهانه می تواند در طول زمان تبدیل به فرهنگی غلط در آموزش عکاسی یا دیگر هنرهای تجسمی گردد.
انتخابات اتحادیه عکاسان تهران در سال ۱۳۹۸ انتخابات و مفهومی که از آن در اذهان جامعه نمایان می گردد به مثابه رویدادی بس بزرگ است که ریشه در عمق تاریخ دارد و تصور جامعه نیز بر همین اصل مهم شکل می گیرد که انتخاب به معنای کارهای بزرگ است. اما از نوجوانی آنچه در ذهن من از انتخاب و کار بزرگ معنا می گردد شاید در ندیدن بعضی چیزها، نشنیدن بعضی حرف ها، سکوت کردن زمانی که برایم بسیار سخت بوده است و یا حتی دست کشیدن بر سر کسی خلاصه شود و همین اندیشه ساختار حضور در این انتخابات را برایم فراهم ساخت که بنیان آن فقط حمایت از جوانان و عکاسانی است که مسیر حرکتشان مطلقاً تناقضی با پیشرفت، برای همه عکاسان نداشته است. به خوبی به یاد دارم که یک روز قبل از انتخابات، در سالن همایشِ کوثر سمیناری بر پا شد که شمار زیادی از عکاسان و پیشکسوتان بزرگ تهران و حومه در آن حضور داشتند که من نیز از جمله سخنران های…
برادران نسیمیان فرج الله و شعبان نسیمیان برادران عکاسی هستند که هم دوره با اصغر بیچاره به عکاسی فیلم می پرداختند. این دو برادر که به صورت انحصاری عکاسان استودیو عصر طلایی بودند نه به میزان بیچاره و ترپانچیان، اما آن ها نیز عکس های بسیار زیادی را از فیلم هایی مثل: مشهدی عباد( صمد صباحی ۱۳۳۲)، دختر چوپان(معزدیوان فکری ۱۳۳۲)، میلیونر(امین امینی ۱۳۳۳) گرفته اند. شعبان که نسبت به دیگر برادر خود عکاس فعال تری بود تا سال ۱۳۴۴ در این عرصه فعالیت داشت. او …
در سال ۱۳۷۹ سیستم دوربین های دیجیتال وارد ایران شد و به شکل بسیار شگفت انگیزی حدودا سه سال طول می کشد تا این سیستم به عنوان واحد درسی در دانشگاه تدریس شود. زمانِ این روند دگردیسی از آنالوگ به دیجیتال آنقدر زیاد است که گمانِ فرسوده بودن هیئت علمی در این دوره را در ذهن پژوهنده بسیار پر رنگ تر می کند. در آن دوره و پس از سه سال مقاومت اساتید دانشگاه با فراهم نمودن دروس آموزش دیجیتال در عکاسی و کاربرد نرم افزار در عکاسی، در ابتدا فقط دو تن از مدرسین تمایل ورزیدند که وارد این حوزه شوند. زیرا دیجیتال در این دوره به همان اندازه در دانشگاه، صنعت و دانشی عجیبه بود که ورود دوربین به ایران از عجایب مدرنیزاسیون برای جامعه بود. از اصلی ترین اساتیدی که عکاسی دیجیتال را در دانشگاه هنر تدریس کردند می توان از آقایان رضا نبوی و ارسطو مداحی نام برد.
متاسفانه از رویدادهای ورود عکاسی به عنوان یک رشته ی منحصر به فرد مطالب آن چنان زیادی به نوشتار نیامده است. اما خوشبختانه در پائیز سال ۱۳۹۶ به همت دانشگاه هنر و البته دانش آموختگان رشته ی عکاسی در این دانشگاه، نهمین شماره از نشریه ای به نام کالوتیپ به عنوان تنها نشریه تخصصیِ عکاسی در دانشگاه هنر به سردبیری محمد مهرآرا به چاپ رسید. این اقدام هر چند بسیار دیر اما بنیان این نشریه باعث گردید که محققین به خاطر دسترسیِ آسانی که فراهم آمده بود بتوانند به جمع بندی نظراتی بس مهم در ارتباط با اقدامات عکاسی در ایران بپردازند و همایش ها و سمینارهایی نیز در دیگر دانشگاه های هنر برپا گردد. در ابتدا تدریس عکاسی به صورت یک گرایش یا حتی یک رشته مشخص وارد دانشگاه های ایران نشد زیرا ایران به عنوان اولین کشوری بود که در غرب آسیا تلاش می نمود تا به عکاسی نگاهی آکادمیک داشته باشد و به همین خاطر …
ژوزف پاپازیان از عکاسان بنام عهد ناصرالدین شاه بوده است که در شهر تفلیس فن عکاسی را فرا گرفته بود، وی بعد از پای گذاشتن به ایران، ابتدا در شهر تبریز، کارگاه عکاسی خود را بنا نهاد و در سال ۱۸۸۲میلادی نیز عکاسخانه‌ای در تهران تاسیس نمود. پاپازیان نیز به مانند سوریوگین مهر ساده‌ای طراحی نمود که بر خلاف آنتوان نشانِ هدیه از شاه نبود.
