برچسب: تاریخی

سهراب نعیمی یکی از نویسندگان ایرانی است که در سالهای گذشته توانسته به خوبی در میان علاقه مندان به مطالعه کتاب مطرح گردد. کتاب در فاصله دو عکاس به نوعی روایت تاریخ عکاسان از ۱۸۰ سال گذشته تا به امروز است و یکی از مهمترین تفاوت های این کتاب با دیگر کتب مشابه آن است که به مسائل و مشکلات روز عکاسان نیز می پردازد. شاید در نگاه اول به این کتاب برای خوانندگان این گمان به وجود آید که با یک کتاب رمان و جنایی مواجه می گردند ولی این فقط از جمله جذابیت های خوانش این است زیرا کتاب در فاصله دو عکاس با یک رویکرد جامعشناسانه به تاریخ عکاسی در ایران از ابتدا پرداخته و مشکلات عکاسی در ایران را در پنج گام مهم بررسی می کند.

یکی دیگر از ویژگی های این کتاب وزین که دارای ویراستاری بسیار درخوری نیز می باشد اشاره به انتخابات هیئت مدیره اتحادیه عکاسان در سال ۱۳۹۸ می باشد که استاد نعیمی به شکل یک رمانی جذاب این دوره را به نوشتار در آورده است. ایشان در این کتاب با اشاره به نتایج ناامیدکننده در این دوره اسامی منتخبین اتحادیه عکاسان در سال ۹۸ را اینگونه بیان داشته اند که:

کتاب در فاصله دو عکاس اثر استاد سهراب نعیمی کتابی است در قطع رقعی و کاملا دانشگاهی که به تاریخ عکاسی و همچنین تاریخ صنف عکاسی در ایران می پردازد. در این کتاب به موضوعات تاریخی بسیار زیادی در به وجود آمدن صنعت عکاسی در ایران پرداخته و از جمله آن خاطرات ناصرالدین شاه قاجار است که برخی از متن های آن عیناً از خاطرات شخص ناصرالدین شاه در کتاب استفاده شده است. در بخشی از کتاب از زبان شاه قاجار می خوانیم که:

کتاب در فاصله دو عکاس اثر استاد سهراب نعیمی کتابی است که به صورت جامعشناسانه به مسائل تاریخی در رشته عکاسی و همچنین پیدایش صنف عکاسان در ایران می پردازد.

در سال ۱۳۹۸ و قبل از انتخابات هیئت مدیره اتحادیه عکاسان تهران چندین بیانیه از سوی مهندس سهراب نعیمی در فضای مجازی به نگاه مخاطبین که بیشتر آنها از عکاسان تهران بودند رسید. این بیانیه ها که غالباً با نگرشی انتقادی از وضع موجود نوشته میشد پایه های نابخردی ها را در دنیای عکاسی ایران نشانه می گرفت و از همین روی علاقه مندان و خوانندگان بسیاری را نیز داشت.

آیا عکاسان از دیرباز با بی توجهی به مسائل اجتماعی و صنفی، باعث به جریان رساندن اتحادیه ای از بنیان فاسد و مستبد نشده اند؟
آیا این جمله از بزرگان که سازش با ظالم،ظلم بر مظلوم است صحیح نمیباشد؟ آیا تن به ظلم دادن، نوعی ظلم کردن نیست؟
به داوری من،صنف علیل،نارس و بحران زده ی ما نتیجه ی مسئولیت دادن به افراد کوچک و سبک مغز، ریاکارو غیر متخصص،بله قربان گو و شیفته ی مقام و ریاست در طول زمان بوده است.و جز با طرد این افراد و پذیرش افراد متخصص و دلسوز ،توسط جامعه ی کثیر عکاسان،راه به جایی نخواهد برد.