نظریه پردازان بسیاری مانند یحی ذکا، شهریار عدل، گل گلاب و آتابای و… در ارتباط با نخستین عکاس مباحثی را مطرح نموده اند. و در قالب نظریه های علمی مطالبی را به تحریر آورده اند. سهراب نعیمی مدرس علوم عکاسی و نویسنده کتاب تاریخی (در فاصله دو عکاس) با بیان ایراداتی نظریه دانا استاین را نزدیک ترین نظریه به منطق می داند.
کتاب در فاصله دو عکاس اثر استاد سهراب نعیمی، مدرس علوم عکاسی در دانشگاه به رویدادهای مهم عکاسی در ایران می پردازد که در آن بیوگرافی و چگونگی تشکیل اتحادیه عکاسان تهران و نیز ماجراهای جنجالی اتحادیه با اعضای اتحادیه عکاسان تهران به نوشتار درآمده است. این کتاب یکی از منابع مهمی است که پژوهشگران این موضوع را به خود فرا می خواند.
در عکس زیر سهراب نعیمی نویسنده کتاب در فاصله دو عکاس (تاریخ عکاسی) به همراه دکتر اسماعیل ایمانی دیده می شود.
نظر دکتر صادق زیبا کلام و کتاب در فاصله دو عکاس اثر سهراب نعیمی:
بعد از خواندن کتاب ناخواسته رفتم با چند عکاسی که در محل بودند صحبت کردم. اصلا نمیدانستم که عکاسان در ایران تا این اندازه مشکل دارند و تاریخ اتحادیه عکاسان تا این اندازه خواندنی ست.
اگر من نویسنده این کتاب بودم به زبان انگلیسی مینوشتم زیرا مسئولین به فارسی نمیخوانند.
بیوگرافی اتحادیه عکاسان تهران و اولین رای گیری در هیئت مدیره اتحادیه عکاسان تهران در کتاب در فاصله دو عکاس اثر دکتر سهراب نعیمی
برادران نسیمیان فرج الله و شعبان نسیمیان برادران عکاسی هستند که هم دوره با اصغر بیچاره به عکاسی فیلم می پرداختند. این دو برادر که به صورت انحصاری عکاسان استودیو عصر طلایی بودند نه به میزان بیچاره و ترپانچیان، اما آن ها نیز عکس های بسیار زیادی را از فیلم هایی مثل: مشهدی عباد( صمد صباحی ۱۳۳۲)، دختر چوپان(معزدیوان فکری ۱۳۳۲)، میلیونر(امین امینی ۱۳۳۳) گرفته اند. شعبان که نسبت به دیگر برادر خود عکاس فعال تری بود تا سال ۱۳۴۴ در این عرصه فعالیت داشت. او …
جریانات دوران مشروطه و رخدادهای مهم در این دوره از تاریخ و همچنین عمومیت یافتن عکس موجب پیدا شدن حافظه و خاطره مصور تاریخی در ایران شد که این مهم نیز با ابزار دوربین صورت می گرفت و در واقع عکاسی به سهم خود در جاودان نمودن جهان انسان سهم بنیادی و مهمی داشت. با آغاز صده ی چهاردهم شمسی، عکاسی با تحول عظیمی مواجه گردید. کیفیت مواد و لوازم عکاسی به سرعت به سوی بهتر شدن حرکت می نمود و وقتی ثمرات سادگی در عکاسی در جامعه هویدا شد، تاجرانِ ایرانی سعی نمودند در واردات دوربین های قابل حمل و ارزان قیمتی که کمپانی های خارجی تولید می کردند از یکدیگر سبقت بگیرند و حاصل این مسابقه ی تجارت برای کاسبان ایرانی، تبدیل شدن دوربین از یک کالای تفننی و منحصر به طبقه ای خاص، به وسیله ای عمومی و همگانی شد. این تغییرات اساسی که به سرعت در دوران اول پهلوی صورت می گرفت با دستور مستقیم رضا شاه برای اجرای احراز هویت مردمان ایران همزمان گردید.
صِنف یا رَسته، انجمنی است متشکل از گروهی از اشخاص که دارای یک حرفه و یا پیشه می باشند تا از این طریقتِ همبستگی بتوانند به راه هایی برای بهبود کیفیت و بالا بردن سطح کیفی مجموعه های کاریِ خود دست یابند و این مهم در کنار تعیین تدابیری برای مقابله با تخلفات صنفی و همچنین اطلاع رسانی درباره رویدادها و اتفاق ها در حوزه‌های مرتبط با حرفه موردنظر، موجبات ترفیعِ شغلی را برای تمام اعضا فراهم می سازد. بر همین اساس یکی از ویژگی‌های اساسی و مهم در تمام بازارها نیز، همبستگی و تشکلِ بازاریان در انجمن‌های صنفی است. این انجمن‌ها اصولاً به صاحبان حرفه‌ها تشکل می‌بخشند و دارای وظایف اجتماعی وسیعی نیز هستند. از این لحاظ و با دقت در تعریف کاربردیِ نوشتار شده به تجمیع گونه های مختلف صنف در کنار هم نیز «اصناف» می گویند. شاید باور آن سخت باشد ولی واقعیت آن است که تاریخ شکلگیری اصناف در ایران قدمتی چند هزار ساله دارد و این دیرینگی که خود گویای یک نظام اجتماعیِ کار ساز است به دوران حکومت هخامنشیان بازمی‌گردد
دانشگاه هنر تهران بزرگ ترین مرکز آموزش عالی رشته‌های هنری در ایران است که در سال ۱۳۵۸ در پی ادغام پنج مؤسسه آموزش عالی هنر یعنی دانشگاه فارابی، دانشکده هنرهای تزئینی، دانشکده هنرهای دراماتیک، هنرستان عالی موسیقی و هنرکده موسیقی ملی به وجود آمد. قبل از این زمان مجتمعی دانشگاهی به نام هنر وجود نداشت اما زمانی که این دانشگاه در سال ۱۲۹۷ خورشیدی بنیان گذاری شده بود، تا سال ۱۳۵۸ به کار خود ادامه می داد ولی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، در سال ۱۳۵۸رسماً مجتمع دانشگاهی هنر به وجود آمد و در سال ۱۳۶۲ بازگشایی و به فعالیت پرداخت.
او پس از تأسیس دارالفنون به عنوان اولین معلم زبان فرانسه در این مدرسه مشغول به تدریس شده است و تا آخر عمر خویش، معلم فرانسه در این موسسه بوده است و همچنین بعدها جزو کارمندان وزارت انطباعات و دارالترجمه دولتی نیز می شود و در سال ۱۸۹۹ میلادی مجموعه‌ای از صنایع دستی و تاریخی ایران را در غرفه ایران در نمایشگاهی در پاریس به نمایش می گذارد و این کار را با ۲۹ هزار تومان سود به پایان می رساند این باور را پر رنگ تر می کند. البته به خاطر درج نشدن عکسی از ژول ریشار در تاریخ برخی از محققین به مانند یحیی ذکا و شهریار عدل بر این باورند که شخصی به نام ملک میرزا قاسم حتی قبل از ورود ریشار در ایران عکاسی کرده است لذا بنیان فکریِ محققین ریشار خان را اولین عکاس دانسته و ملک میرزا قاسم را به عنوان دومین عکاس در ایران می شناسند.