اگر شروع سال ۱۳۲۷ تا میانه ی سال ۱۳۴۸ خورشیدی را آغاز موجی نو در سینمای ایران بدانیم، به همین سبب عکاسیِ فیلم نیز در این دوره از حیث ذوق ورزی عکاسان به یک روال و مسیر مشخص برای پیشرفت در عکاسی می رسد. در این دوره ی حدوداً بیست ساله، سینمای ایران محدود به فعالیت عکاسانی قرار می گیرد که نامشان را می توان به شکل ذیل یادآوری نمود. عکاسانی که اغلب در بخش های مرکزی تهران از قبل آتلیه های خود را بر پا کرده بودند.
سهراب نعیمی متولد ۱۹ دی ماه ۱۳۶۱ در شهر تهران متولد شد. او بعد از تکمیل تحصیلات خود در رشته مهندسی راه در تهران وارد دانشکده هنر شد و در مقطع ارشد رشته عکاسی با نمره الف فارغ التحصیل شد. پایان نامه ارشد او با عنوان تحلیلی بر هنر ریشه در فلسفه با رویکرد تاریخی از جنجالی ترین رساله ها در دانشگاه شناخته شد و نظرات بسیاری از اساتید را به خود جلب کرد. سهراب نعیمی با نوشتار کتاب فلسفه رادیکال هنر نیز توانست در سال ۱۳۹۹ برای اولین بار ریشه های سرخوردگی در هنرمندان را از لحاظ جامعشناسانه مورد بررسی و نقد قرار دهد.
کتاب فلسفه رادیکال هنر نوشته مهندس سهراب نعیمی و با ویراستاری مهندس فرحناز دباغیان در خرداد ماه ۱۴۰۰ توسط نشر پیام بهاران در سراسر ایران منتشر شده است. در ابتدا از ویژگی های منحصر به فرد این کتاب می توان به ویراستاری بسیار خوب آن اشاره نمود و اما از لحاظ مفهوم و محتوا نیز این کتاب بسیار منحصر به فرد است زیرا کاربرد کتاب مذکور همانطور که از نام آن مشخص است فقط در هنر خلاصه نمی شود و به جز دانشجویان و محققین در حوزه های هنری مطالعه آن برای علاقه مندان و محققین رشته علوم انسانی نیز می تواند بسیار مفید با شد.